Ik kan het nog exact terughalen. Inmiddels alweer 13 jaar geleden. Het moment dat we met mijn vader op de eerste hulp lagen en er net een scan gemaakt was. Een hersenscan.
Gelaten lagen we te wachten op antwoord. Stil rondom het bed waar mijn vader op lag, terwijl onze harten klopten in onze kelen.
Een leger aan artsen kwam de kamer binnen
Bij de aanblik van wie er allemaal binnen stapten besefte ik me het al… Dit is fout, heel fout. Wat een leger aan artsen leek, stond voor ons aan het voeteneind van het bed van mijn vader. Het spijt ons, we hebben slecht nieuws. We zien een gezwel in uw hersenen. U wordt nu opgenomen.
Noem het mijn intuïtie, maar die avond schreef ik mijn afscheidswoorden voor op de begrafenis. Met de laptop op mijn schoot in bed, tranen stroomden naar beneden, beschreef ik in één keer mijn liefde voor mijn vader.
Een traject van open hersen operatie, miscommunicatie tussen artsen, verhuizen van afdelingen, op en neer reizen naar meerdere ziekenhuizen, chemo, voorzichtige hoop, en intens diep verdriet wisselden elkaar af.
We kunnen niets meer voor u doen
Op zijn verjaardag kwam de gevreesde boodschap “we kunnen niets meer voor u doen”. Mijn vader lag er gelaten bij. En het enige dat ik me nog kan herinneren is dat ik kokhalsend boven de toilet in zijn ziekenhuiskamer hing. Twee verpleegkundigen op me afsnellend om te ondersteunen, terwijl ik met rust gelaten wilde worden. Hen vroeg zich om mijn vader te bekommeren. Ik moest alleen maar kotsen. Mijn vader had te horen gekregen dat hij ging sterven, hun aandacht moest naar hem gaan.
De rit van het ziekenhuis naar huis was een vreemde. Vol ongeloof, in stilte, met pijn, en angst voor wat komen ging.
Vier maanden na de diagnose stond ik in een overvolle kerk
Exact vier maanden na de diagnose, las ik de woorden, die ik direct na de diagnose schreef, voor in de overvolle kerk. Net één maand 54 was hij geworden.
Wat volgde na zijn dood was een heftige periode. Voor mijn moeder, mijn broer, mijn oma die haar enige kind had overleefd, maar ook voor mij. Angst en paniek maakten zich meester van mij.
Wat ontstond na dat eerste moment nadat mijn vader zijn laatste adem had uitgeblazen en het besef doordrong dat hij er nooit meer zou zijn, werd groter. Ik kon totaal niet overzien hoe ik zonder hem verder zou moeten. Wie zou me moeten helpen bij het kopen van mijn eerste huis? Bij wie zou ik mijn vragen over werk en carrièreplannen nu moeten bespreken? Hoe kan een dochter zonder haar beste en eerste echte trouwe vriend, haar vader?
Lichamelijke klachten ontpopten zich in rap tempo
Ik kreeg paniekaanvallen. Als ik alleen was. Als ik geen afleiding had. Hyperventilerend maakte paniek zich meester van mij. Ook in de auto. Op de meest onmogelijke momenten.
Ik sliep niet meer. Maandenlang kon ik de slaap niet vatten. Ik werd doodmoe, want het ‘gewone’ leven ging door. Terwijl ik het liefst had dat dat leven ook even zou stoppen, net zoals dat van mij gestopt was. Maar tegelijkertijd dwong dat ‘gewone’ leven me om verder te gaan, om door te leven, zoals mijn vader ook van mij verwacht zou hebben.
Ik zocht hulp om met mijn emoties om te gaan. Maar ook om te leren kiezen waar ik mijn tijd aan wilde besteden. Want door alle ballen hoog te houden, raakte ik zelf het evenwicht kwijt. Zorgen voor anderen, dealen met mijn eigen emoties, fulltime werken, promotie maken én maandenlang niet slapen. Dat houdt geen mens vol.
Opnieuw bepalen waar je je energie aan besteed
Door stil te staan bij wat voor mij nu écht belangrijk was, bij wat ik nodig had om mijn energiebalans weer aan te vullen, kon ik langzaam de draad weer oppakken.
En nu, jaren later, heeft mijn vader mij mijn bedrijf opgeleverd. Iets dat hij zelf ook altijd graag heeft gewild, maar nooit heeft durven doen. Je baan opzeggen en voor jezelf beginnen.
Ik help mensen die door kanker getroffen zijn, patiënten én mantelzorgers. In het omgaan met energie, mentale fitheid, dealen met alle emoties die te pas en te onpas opspelen, met zingevingsvragen en ook bij loopbaantwijfels.
De rol van de werkgever in een dergelijk proces
De impact van kanker is enorm. Niet alleen op degene die kanker krijgt. Maar ook de omgeving; de partner en de kinderen. Wees je daarvan bewust. Als vriend, als collega, als werkgever.
Door ondersteuning te bieden, help je je werknemer in balans te komen. Een nieuw evenwicht te vinden wanneer het leven dat er was, voor altijd verandert. Ik zeg hiermee niet dat je uitval kunt voorkomen, maar herstel zal bespoedigd worden en de loyaliteit die daardoor ontstaat, is onbetaalbaar.