Voor me zat een zeer emotionele vrouw van middelbare leeftijd. Onlangs had ze te horen gekregen dat ze niet meer kon genezen. De artsen konden maar moeilijk een schatting maken, maar ze moest rekening houden met ergens tussen de 1 en 1,5 jaar.
Verdriet om mijn kinderen
“Als ik naar mijn twee kinderen kijk, kan ik alleen maar janken. Het besef dat ik over niet al te lange tijd afscheid moet nemen, komt hard aan. Ik wil juist genieten van de tijd die ik nu nog met ze heb, maar het lukt me niet”.
Een schrijnende hulpvraag, waar iedereen zich wel iets bij kan voorstellen. Ze volgde bij mij een training op het gebied van zingeving. Daardoor ontdekte ze wat voor haar belangrijk was en hoe ze die dingen in haar leven kon brengen. Uiteraard was haar gezin er daar één van.
Aan het eind van de training had ze voor zichzelf duidelijk welke dingen ze ging ondernemen om meer naar haar waarden te gaan leven. In één van de coachgesprekken die ik nadien nog met haar had, vertelde ze dat ze op structurele basis iets ondernam met haar kinderen, maar ook regelmatig een uitje met haar man had.
Vechten tegen verdriet werkt niet
Door onze gesprekken ging ze ook inzien dat het vechten tegen het verdriet niet handig is. Want wat je aandacht geeft groeit. Het verdriet wordt er eerder juist groter door. Bovendien was het niet alleen maar allemaal slecht. En goed was het natuurlijk ook niet allemaal.
Maar ze ontdekte dat daar ook nog iets tussen zat. “Het is niet alleen maar zwart of wit. Soms is het grijs, en dat is ook ok”. En grappig genoeg, doordat ze niet meer vocht tegen de tranen en ze er nu ‘gewoon’ mochten zijn, voerde het verdriet niet meer de boventoon.
Moment van besef
Zojuist kwam ik er achter dat ze onlangs is overleden. Iets meer dan een jaar tijd was haar dus gegeven na de diagnose.
Ze laat twee tieners en een echtgenoot na. Mensen waar ze zielsveel van hield. En waar ze een jaar lang, heel bewust, mooie momenten mee heeft kunnen beleven.
Ik ben er even stil van. En ondertussen ben ik dankbaar dat ik haar mocht begeleiden. Dat ze door haar eigen kracht uit haar verdriet kon stappen en waardevolle herinneringen heeft kunnen maken. Missie geslaagd.